Rouw & Verlies

“Ik weet eigenlijk niet wat verwerken is, maar er is misschien iets van erop lijkt: ik kan ermee leven”

– Bron: Durlacher in Abrahams 1992

Rouwen is werken. Het kost kracht en energie.

Tijdens mijn opleiding tot rouwbegeleider heb ik veel geleerd.

Door alle theorie, kennis die ik heb opgedaan, voel ik mij zekerder in het tegemoet treden van rouwenden.

Ik word daarbij enorm geholpen door het feit dat ik weet dat ik mij mag inleven, maar dat het niet mijn proces is.

Het is het proces van de ander. Daar mag ik een tijdje mee op weg zijn.

Mij werd gezegd: “Het is mooi om te zien dat je zo’n groot inlevingsvermogen hebt.

Dat de cliënt ziet dat het jou raakt is dan niet erg. (opmerking Henriette Doosje, Buro Nazorg).”

Die geraaktheid zie ik ook bij Manu Keirse, een rouw-expert die ik zeer bewonder.

Het sterkt mij te merken en te weten, dat zelf geraakt zijn door het verdriet van anderen juist krachtig kan werken.

Dat geeft mij veel zekerheid.

Graag wil ik creativiteit inzetten bij het rouwproces.

Het kan helpen, bevrijdend zijn.

Een creatieve, fijne plek, waar een mens (of kind, of jongere) zich veilig voelt. Waar ruimte is om te zijn.

Graag wil ik mensen (kinderen, jongeren) begeleiden die te maken hebben met verlies of rouw. Dat kan zijn van een geliefde, maar ook verlies van een droom of een bestaanszekerheid, bijvoorbeeld door verlies van baan of door ziekte. Samen gaan we op zoek naar nieuwe invalshoeken. Dit alles door middel van creatieve trajecten. Niet (alleen) praten, maar doen. Schilderen, beeldhouwen, levensboek maken, foto’s uitzoeken en plakken, verhaal vertellen en opschrijven, animatie maken, een video maken, powerpoint maken, DVD maken.
Graag wil ik aansluiten bij wat de client wil, nodig heeft, waar hij of zij zich goed bij voelt. Dit kan zowel individueel als in groepsverband zijn.